Kategorio: Libro

JANAGITA Kunio [柳田國男/YANAGITA Kunio] (1875-1962) estas konata folkloristo kaj verkisto. Lia ĉefverko “Rakontoj de Toono [遠野物語/Toono-monogatari]” (eld. 1910) estas kolekto de popolrakontoj hereditaj en la regiono Toono de la Nordorienta Japanio. En ĝi aperas multaj figuroj karakterizantaj la japanan folkloron: tenguo, kapao, ĉambrinfano ktp.
La aŭtoro estas konata ankaŭ kiel esperanto-subtenanto, kiu agadis por Esperanto kune kun NITOBE Inazoo [新渡戸稲造/NITOBE Inazō] en la Ligo de Nacioj (1921-1922). Li estis unu el la unuaj estraranoj de la Japana Esperanto-Instituto en 1926.

Jen mi prove tradukis la komencajn liniojn de la Registro de Antikvaj Eventoj [古事記/Koĵiki], japana malnova mitologia kaj historia libro eldonita en la jaro 712.

Kiam la Ĉielo kaj la Tero komenciĝis, en la Altĉiela Ebenaĵo estiĝis la dio nomata Amenominakanuŝo, sekvante la dio Takamimusuho, sekvante la dio Kamimusuho. Ĉi tiuj tri dioj estis solkompletaj dioj kaj sin kaŝis.
Poste, kiam la tero estis juna kaj simila al flosanta oleo aŭ drivanta meduzo, el tia kreskaĵo kiel ĝermanta fragmito estiĝis la dio nomata Umaŝiaŝikabihikoĝo, sekvante la dio Amenotokotaĉo. Ankaŭ ĉi tiuj du dioj estis solkompletaj dioj kaj sin kaŝis.
La supraj kvin dioj estis apartaj ĉielaj dioj.
Sekvante estiĝis la dio nomata Kuninotokotaĉo, sekvante la dio Tojokumono. Ankaŭ ĉi tiuj du dioj estis solkompletaj dioj kaj sin kaŝis.
Sekvante estiĝis la dio nomata Uhiĝino, sekvante la diino Suhiĉino. Sekvante estiĝis la dio Cunogujo, sekvante la diino Ikugujo. Sekvante estiĝis la dio Ootonoĝo, sekvante la diino Ootonobo. Sekvante estiĝis la dio Omodaro, sekvante la diino Ajakaŝikono. Sekvante estiĝis la dio Izanago, sekvante la diino Izanamo. La supraj dioj ekde Kuninotokotaĉo ĝis Izanamo estas tiel nomata la sep diaj generacioj.

Oni sciu, ke en Japanio ekzistis kaj ekzistas tre multaj dioj.

Fluanta rivero iradas senhalte, kaj ĝia akvo ne estas tiu de hieraŭ. Ŝaŭmeroj en stagnejo, unuj malaperinte, aliaj ekaperinte, neniam estis longe stabilaj. Tiel same estas ankaŭ homoj kaj loĝejoj en la mondo.

Tio ĉi estas komencaj linioj de la eseo “Hooĝooki [方丈記/Hōjōki]” verkita de Kamo-no Ĉoomei [鴨長明/Kamo no Chōmei] (1155-1216), japana poeto kaj eseisto. Tiujn komencajn liniojn (kaj nur tiujn) scias plejmulto de japanoj, ĉar ni lernas ĝin en lernejaj horoj pri la japanaj klasikaĵoj.

Sonĝo havas ial allogan proprecon. Sonĝo falsas realan vivon kaj sonĝanto fojfoje rimarkas la falsadon, tamen tiu ofte ĝuas la falsadon mem.
En sonĝo aperas iu situacio simila al la reala vivo sed subtile tordita. Tiu subtila malakordo kun la reala vivo allogas homojn al la mondo de sonĝo.
NACUME Sooseki [夏目漱石/NATUME Sôseki] (1867-1916) verkis la rakonton “Sonĝoj en Dek Noktoj”, kolekto de dek mallongaj rakontetoj. Ĝi estas tradukita en Esperanto antaŭ pli ol 60 jaroj. Nun mi enkomputiligas ĝin. Baldaŭ oni povos legi ĝin en la reto.

Mi trovis, ke oni esperantigis la nomon Arsène Lupin al Arseno Lupeno en Vikipedio (ĉi tie). Do, ne Lupino sed Lupeno. Verŝajne oni preferis imiti elparolon ol imiti skribon.
Cetere mi eksciis, ke la tuta tekstaro de la aventuroj de Arseno Lupeno jam estis enretigita (ĉi tie). Sed ege bedaŭride ĝi estas en la franca lingvo. Mi ne scipovas la francan. Pri ĉi tiu afero mi ja envias franclingvanojn.

Homoj sopiras al tio, kion ili ne posedas. Pro tio oni ŝatas supernaturajn povojn.
Mi legis romanon, en kiu juna ĉefrolulo kapablas diveni petitan serĉaĵon en tagsonĝo. Li kapablas ankaŭ vidi estontecon kaj pasintecon en sia tagsonĝo. Iun tagon altrangulo vizitis lin kaj petis de li sonĝodivenon. Tiam komenciĝis lia aventuro.
La libro (en la japana) estis bona misteraĵo, kiun mi ĝuis kaj ellegis en du tagoj.