Kategorio: Hajko

Ĉe Onomiĉi

    vento el maro
    tra korto de l’ sanktejo —
    kamforarbego

Fininte komunan purigon en nia strato…

    kune najbaroj
    kun trinkoj kaj babiloj —
    verdaj ventetoj

    L’edzino portas
    kardon kun dornoj, kiujn
    mi sentas mane.

       ** verkita de HINO Sôzyô (1901 — 1956)
       ** tradukita de Vastalto

— Amo estas kunsento, ĉu ne?

[en la japana]
妻が持つ薊の棘を手に感ず　　　　　日野草城
Tuma ga motu azami no toge wo te ni kanzu.

    tra la fenestro
    sur ventron de la kato
    maja venteto

    jen bambuŝoso
    kuirita sukcese!
    edzina voĉo

    spiranto eta —
    se estus mia koro
    ja facilema

——
* spiranto = herbo el orkidacoj, kun ruĝetaj floretoj en helica spiko.

    sabla nebulo
    senhalte trans la maro —
    urbo freŝverda

    nebul’ purpura
    inter ĉiel’ kaj tero —
    ja visterio

Hajko havas sian originon je la unua strofo de humura rengao (utaĉeno), kiu disiĝis de ortodoksa rengao rafinita de tiutempaj nobeloj. Oni enkondukis en rengaon humurecon kaj komikecon per vulgaraj vortoj. Iusence tio estis revolucio en tiama poetika socio.
Tial hajkistoj, kiuj faris ŝatatajn verkojn en la hajka historio, estis certagrade revoluciulo en siatempa hajkista socio. Jes, Baŝoo. Jes, Buson. Jes, Ŝiki. Ktp.