Kategorio: Hajko

    mortintoj junaj
    kaj mortintoj maljunaj…
    sakuroj floras

    ĉiel’ printempa…
    el plej alta ekstremo
    kanto de milvo

    printempa nokto…
    je ĉiuj paŝoj miaj
    puŝiĝas kato

    ja kolzaj floroj…
    voĉo de la pramisto
    etendiĝas for

Okcidentaj esperantistoj (= tiuj, kiuj kutimas al okcidentaj poemoj) plej ofte inklinas trakti hajkon per ritmo kaj rimo, kiam ili devas legi aŭ skribi ĝin. Sed mi, japano (= tiu, kiu kutimas al japanaj hajkoj), unue atentas la manieron de aŭtoro per tio, ĉu li/ŝi lerte montras la pecon tranĉitan el la ceteroj (la ĉirkaŭaĵo, la mondo aŭ la universo).

    printempaj steloj…
    ĉe ĉiu kalkulo jen
    unu nova plu

    printempaj vestoj…
    faldite kaj lasite
    en la tirkesto

    en homa korpo
    estas larmoŝaltilo…
    mi nun eklarmas

    sur herbfolio
    sterniĝas suna lumo —
    ha, kokcinelo

Kiam oni verkas hajkon en tri linioj, oni foje enmetas tri temojn. Mi pensas, ke tio estas evitinda.