Lastatempe mi citis la recenzon de Sten Johansson [Sten Johanson] (ĉi tie). Hodiaŭ mi citu ankoraŭ unu interesan alineon el ĝi:
La poezio, kiu penetras en mian malmolan kapon kaj sekan koron, estas tiu, kie ĉiutagaĵoj, konkretaj detaloj, naturo, malsolenaj bagateloj, kunportas en si kaŝitajn subnuancojn, asociigas al mi internajn sentojn, revokas spertojn, etosojn, emociojn el mia memoro kaj menso.
Lia eldiro ja surprizis min. Kia koincido! Ĝuste tia poezio estas hajko. Preskaŭ la samon mi volis diri pri mia hajkoverkado.
Fakte li ne pensis pri hajko. Sed nun mi konvinkiĝas, ke lia poezio kaj la hajko havas certan komunaĵon.