Retumante hodiaŭ mi trovis artikolon pri hajkofarado en unu gazeto: la Lampiro n-ro 105, septembro-decembro, 2002 (http://www.gazetejo.org/system/files/gazetoj/lampiro_105.pdf). Ĝi estas la oficiala organo de Esperanto-Asocio de San-Paŭlo.
La anonima aŭtoro de la artikolo “Hajko kaj Ni” interalie skribas jene:
Diskonigantoj de hajko alilande delonge strebis vesti la novan poemformon laŭ la gusto de la poezia tradicio de siaj samlandanoj. Tial perdiĝis la plej grava trajto de hajkofarado, nome ĝia spontaneco.
Interese estas, ke ankaŭ la aŭtoro pensas, ke al la tutmonde disvastiĝinta hajko mankas “la plej grava trajto de hajkofarado”. Kaj li/ŝi diras, ke ĝi estas “spontaneco”, sed bedaŭrinde li/ŝi ne detaliĝas pri ĉi tiu punkto.